Gül partisi, kır kongresi ve Sezai Karakoç’a veda

Fotoğrafçılara hep sorarlar ya, “Hayatta en çok kimin fotoğrafını çekmek istersiniz?” diye; 2013 yılında bu sorunun cevabı benim için Sezai Karakoç’tu. Çok sevdiğim şairler Hilmi Yavuz, Gülten Akın, Fazıl Hüsnü Dağlarca gibi onun da kadrajıma girmesini istiyordum. Aklımda kalan kare, bir dönem Yeni Yüzyıl gazetesinde yayımlanan “Şiir miting yaptı” haberinde kullanılan kürsü fotoğrafıydı.

Bir şey yapmalıydım!

Aklıma yıllar önce kapı komşumuz olan ‘komşu anne’nin oğlu Halil İbrahim abi geldi, Halil İbrahim Kaymak… Gurbetçi olan ailem ilkokulun beşinci sınıfında beni Bursa’ya getirip halama emanet ettiğinde yürüyüşüyle, tavrıyla ve koltuğunun altındaki kitaplarla gizemli, mahallenin çocukları için ‘idol’ olan Halil İbrahim abinin Sezai Bey’in yanında olduğunu biliyordum.

‘MAKİNE SESİ SİLSİLE-İ EFKÂRIMI BOZAR’ 

Millet Caddesi 32 numaradaki Yüce Diriliş Partisi’ne gittim. Önce Halil İbrahim abiyi bulup meramımı anlattım. O da sağolsun, “Haftalık toplantılarımız var, herkes gelebiliyor, biraz ortalarda görün, gözü alışsın” tavsiyesinde bulundu. Öyle de yaptım. Ara sıra toplantılardan sonra çay içmeye odasına davet edildim ama ne mümkün: Sezai Bey’i rahatsız etmemek, kızdırmamak ve küstürmemek lazım! Birkaç toplantı sonra biraz meramımı anlatmaya çalıştım. “Efendim, siz konuşurken bir köşeden fotoğrafınızı çeksem” tekliflerini, “Olmaz, makine sesi silsile-i efkârımı bozar” diye kestirip atmıştı.

Çaresiz beklerken bir gün Halil İbrahim Abi’den bir telefon geldi. “Aman kimselere söyleme, hafta sonu Ankara’da Yüce Diriliş Partisi’nin kongresi var, orada bol bol fotoğraf çekersin!”

Dünyalar benim olmuştu.

Nisan ayının 21’inde gün daha doğmadan Ankara yollarına düşmüştüm. Aksiyon dergisinde de yayımlanacak foto röportajım için en az yıllar önce Yeni Yüzyıl gazetesindeki kadar şık bir başlık olmalıydı. Fotoğraflar tamam olsa da başlık ve metin için ‘komşu editör’ün kapısını çaldım.

“Gül Partisi’nden Kır Kongresi” başlığı gerçekten de güzel olmuştu:

“Çankırı yolu üzerinde, belki de gelecekte ütopya demokrasisinin müzesi olmaya aday tuğla fabrikasının bahçesindeydi toplantı. Çiçek açmış kiraz ağaçları, yeşil çimenler, sarı papatyalar ve pırıl pırıl bir gökyüzü altında her şey çok farklıydı. Ne kavga vardı ne gürültü… Hiziplerden, yıpratıcı kulislerden eser yoktu. Partililer ve misafirler sıcak bir ‘hoşgeldin’le karşılandı. Hal hatır soruldu, çay ve kumanya ikram edildi. Üstad Sezai Karakoç’un da hatırlattığı gibi delegeler kendileri aday olmadı. Herkes sevdiği ve verilen görevi kendinden daha iyi yapacağına inandığı kişiyi aday gösterdi. 50 delege oy kullandı. Sezai Bey de diğer üyeler gibi önünde oluşan sıranın arasına karışarak oyunu kullandı. Tevafuk, toplantı özel bir günde, Hazreti Peygamber’in doğum gününde yapıldığından O’na salat ve selam gönderildi. İnsanları heyecanlandıran en önemli sürpriz ise ansızın yağan yağmurdu. Bu da hayra yoruldu. En yaşlı üye sıfatıyla divan başkanı olan Abdullah Işıklar, “Toplantımızı yağmur ile birlikte kapatmayalım, örtelim. Kapanan bir daha açılmaz fakat örtüyü kolay kaldırırız.” dedi.”

Bu müstesna güne şahitlik eden basın mensupları olarak bir de Zaman Ankara Bürosundan muhabir bir arkadaş ve foto muhabiri Ali Ünal vardı. Onların yazdığı ve Cihan Haber Ajansı üzerinden geçtikleri haber de bütün gazetelerde yayımlanmıştı.

Karakoç, hükümeti eleştiriyor, bugün çözüm süreci kapsamında kurulan Akil İnsanlar heyetinin de yine 1994 yılındaki mektupta önerildiğini söyleyerek siyaset yapıyordu.

Çocukluğumuzun, gençliğimizin anlam dünyasına güzel kelimeler ve cümleler armağan eden Sezai Bey için bugün ‘Dünya sürgünü’ sona erdi. Onu unutulmaz mısralarıyla ve kiraz ağaçlarının altında hızlı adımlarla yağmurda koşuşturmasıyla hatırlayacağım.

Bir başka tesellim de onu bugün, o gün kır kongresinde çektiğimiz fotoğraflarla uğurlamak.